Maison du Chameau

Al weken praat hij nergens anders meer over, sinds we in Marokko zijn, vraagt hij constant of het nu gaat gebeuren. Maar nee, steeds moeten we hem teleurstellen dat het hier nog niet kan. Maar dan... 18 september, Mees zijn verjaardag, eindelijk komt zijn langverwachte droom uit, wij gaan kameel rijden!!

De dag voor Mees zijn verjaardag bakken we samen met hem een appelkruimeltaart en brownies, voorpret genoeg. 's Avonds knutselen en versieren Adam en Leonie er op los en de boot ziet er feestelijk uit.

De ochtend van zijn verjaardag ontbijten we met z'n 5^en in het grote bed en pakken we cadautjes uit. Daarna komt de Pjotter op verjaardagsvisite en eten we een heerlijke appelkruimel, met nog meer cadeautjes. Daarna nemen we de taxi naar 'Maison du Chameau', een ritje van ongeveer een half uur, waarvan het merendeel over hobbelige zandweg. Daar aangekomen mochten Mees en Emma (die eigenlijk te jong waren, maar de beheerder had een uitzondering gemaakt) samen op één kameel. Ze zaten aan weerszijden van de kameel, met een bereider achterop. Adam, Leonie en ik mochten ook elk een kameel bereiden terwijl Sebastiaan en Rhiannon op Pieter en Macsen pasten. Ik vond het rijden echt te gek! Ik begrijp nu precies waarom ze de schepen van de woestijn worden genoemd. Ze zijn heel erg groot, waardoor je heel hoog boven de grond zit. Het heeft wel wat weg van paardrijden, maar het schommelt en wiebelt veel meer. Ik ben echt zo blij dat ik de kans heb gekregen om op zo'n beest te rijden! Ook Mees en Emma waren heel erg enthousiast, al duurde een uur voor hen misschien iets te lang. De omgeving waar we door heen hebben gereden was heel droog en dor, het had wel al wat weg van de woestijn, maar er was nog redelijk wat begroeiing, maar ook heel veel zand.

Na dit avontuur hebben we daar geluncht. We kregen een heerlijke tajine met schapenvlees, groenten en aardappelen. Werkelijk verrukkelijk. Na het middagdutje van de kinderen gaan we naar het plein om daar te vliegeren, met de nieuwe vlieger van Mees. 's Avonds eten wij heerlijke pannenkoeken, en als de kinderen in bed liggen gaan Adam en Leonie samen uit eten.

Na Sale zijn we naar El Jadida gezeild. En de haven El Jadida lijkt in het niets op die van Rabat-Sale. We liggen naast twee reddingsboten, die nog nooit gebruikt zijn, en behalve de Pjotter en wij ligt er nog een andere zeilboot, een Hollander. In El Jadida lopen wel geteld 11 toeristen rond. Wij dus! Ook hier speelt het leven zich op straat af en is het erg levendig. In een paar kleine straatjes kopen we allemaal wat traditionele kledij. Vooral de kinderen staat het prachtig! Het zijn net een paar kleine prinsen en een klein prinsesje! 's Avonds gaan we daar ook uiteten en trekken we onze mooie nieuwe kleren aan. Als we straks onze reis over land gaan maken komen we ook in de woestijn dus dan zijn deze kleren erg handig.

Na 3 dagen El Jadida varen we naar Essaouira en hoewel dit een hele toeristische stad is, stelt de haven niet veel voor. Ja, het is er erg druk en bedrijvig, maar ook nu liggen we aan een reddingsboot vast. Maar dat geeft ons wel echt een gevoel dat wat wij doen heel uniek is.

Het is wel lekker om in een toeristische stad te zijn, we kunnen nu overdag tenminste wat te drinken krijgen, wat in El Jadida vanwege de Ramadan echt onmogelijk was. Ook is alcohol in hotels en restaurants te krijgen wat eerder nog niet mogelijk was.

Aangezien de mannen in El Jadida een bijzondere ervaring hebben gehad in de hamman (zie http://www.elenaopreis.nl/ voor Adams verslag hiervan) zijn de meiden vastbesloten om dit ook mee te maken. Vol goede moed komen wij bij een door de Lonely planet aangeraden hamman aan, moeten we reserveren. Helaas, we besluiten voor de dag erna te reserveren en 's avonds zijn we uiteten gegaan in hotel Vila Maroc. We hebben een heerlijk voorgerecht gegeten met lekkere wijn en we zijn helemaal klaar voor het hoofdgerecht. Wanneer dat wordt opgediend en we onze borden helemaal hebben vol geschept met Tajine, couscous en vis zien we het... Een wormpje/made kruipt over de tafel! Spontaan verdwijnt een deel van onze eetlust. Hoewel we weten dat het niet mogelijk is dat het beest uit het eten komt, dat is allemaal heel heet gebakken en dat overleeft het beest niet, zijn we toch wat huiverig. Nadat we hem gevangen hebben met een glas en aan de baas hebben overhandigd eten we wel gewoon ons eten op, wat ook zeer smakelijk is, maar we genieten er waarschijnlijk wel minder van. De dag erna alsnog op weg naar de Hamman, daar aangekomen is er iets mis met de temperatuur van het water, waardoor we niet terecht kunnen. Maar daar laten we het niet bij zitten en we zijn op zoek gegaan naar een andere Hamman. We komen in een hotel terecht waar we een heerlijke massage krijgen en een half uurtje in Hamman (soort sauna met veel stoom) doorbrengen. Heerlijk ontspannen en fris en gedoucht komen we weer terug aan boord. In zowel El Jadia als Essaouira is geen internet en nu zijn we na een nachtje doorvaren(75 mijl) in Agadir. Ik heb nog niets van de stad gezien, want die is een stukje verder weg. De 24^e vertrekken wij voor een 10 daagse reis door het land.

Kortom, Marokko is een heerlijk land met vele kanten. Heel authentiek tegenover toeristisch, woestijn met kamelen tegenover luxe hotels en heerlijk eten tegen over de angst voor kakkerlakken en maden. Het is kleurrijk, druk, vies en overweldigend. We hebben ons nog geen moment onveilig of gedreigd gevoeld. Het is voor ons allemaal het hoogtepunt van de reis tot nu toe!

Bumby ride & mooie Medina's

Nou we zijn er hoor!

Om half negen 's ochtends zijn wij vertrokken vanuit Vila Real. Meteen was er al veel wind en waren er hoge golven. Rond elf uur begon het echt hard te waaien en het duurde dan ook niet lang voor het eerste ontbijt er weer uitkwam. De kinderen waren het eerste de klos. Het is zo zielig en vervelend voor de jongens om zo ziek te zijn, maar ze houden zich zeer stoer hoor! De lunch was ook geen succes, ik dacht dat ik wel een klein beetje kon eten, maar ik had een hapje genomen of ik voelde me totaal niet goed. Ik kon me gelukkig nog net goed houden en ik was er van overtuigd dat de zeeziekte mij bespaard zou blijven. Ik voelde me redelijk, wel wat slapjes en ik had geen eetlust maar ik hoefde gelukkig niet over te geven, (dacht ik). Ondertussen woei het nog steeds heel erg hard en moest ook de schipper eraan geloven. Leonie was wat slap, maar had, gelukkig voor haar, het minste last. Toen ik 's avonds met Leonie in de kuip zat, de wacht was ingegaan, en ik een rondje keek voor de schepen, moest ik van het ene op het andere moment ook even wat vissen voeren! Heel raar, ik voelde me niet beter of slechter daarna en ik was ook helemaal niet misselijk. Om half 10 ben ik naar bed gegaan en tijdens de shift van Leonie ging het al harden waaien, we vlogen met een rif in het zeil met ruim acht knopen door het water! Toen ik rond drieën weer aan dek begon het heel erg bliksemen, ver weg dat wel, maar heel veel en om ons heen. Dat was behoorlijk spannend, want wat doe je?? Niets, alleen moet je de mast en verstagingen niet aanraken, en contact met het aluminium vermijden. Leonie en ik hebben een paar uur verwonderd naar dit schouwspel gekeken. Er was veel bliksem en bijna geen donder, maar als die er wel kwam was dat keihard en schrokken we ons een ongeluk! en ondertussen was het ook nog eens keihard gaan regenen!! Werd wel de boot lekker zoet gespoeld.
Tot zover was dit wel de zwaarste oversteek tot nu toe. Maar gelukkig maakte de ochtend veel goed. Adam en ik zaten met de kinderen in de kuip en opeens zegt Adam dat ie een haai ziet, ik kijken, kijken, maar ik zag niets. Tot we tien minuten later, rrrrrrrrrrrrrrrrrr, beet!! Wauw wij rennen naar de lijn, Leonie wakker maken, camera pakken, lijn binnenhalen. 100 meter achter de boot springt een Marlijn uit het water! Te gek! Het is een prachtig beest. We weten niet hoe groot of zwaar die was, maar toch zeker wel 2 meter. Na een gevecht van een half uur geeft de Marlijn het op en we halen hem aan boord. Het is een heel gaaf beest, veel te mooi om op te eten. We maken wat foto's, halen de haak eruit en we zetten hem weer terug, hopelijk heeft ie het overleeft!
Vervolgens kwamen er ook nog eens dolfijnen langs! Hele grote, ik denk dat ze wel drie tot vier meter lang waren!

De aankomst in Rabat-Sale was perfect. Zodra we enigszins bereik hadden de marina opgebeld om te vertellen dat wij eraan komen. Ze zeiden dat ze een pilot-boot zouden sturen. Ik verwachtte er niet veel van, maar ja wel hoor, bij aankomst ligt er keurig een ribje (dinghy met harde bodem) op ons te wachten, twee uiterst vriendelijke Marokkanen begeleiden ons naar de haven. De verhalen over Marokko zijn altijd heel negatief en gaan over veel inefficiënt papierwerk. Maar zodra wij aan de aankomst-steiger liggen komt er een mevrouw aan boord om te kijken of we allemaal gezond zijn en wanneer we goed gekeurd zijn komen er nog eens drie autoriteiten aan boord, die van alles willen weten. Helaas willen ze wel dat je 3 of 4 keer het zelfde invult op een ander papiertje, maar ze werken allemaal lekker snel. Een half uurtje na aankomst wordt ons een ligplaats toe gewezen en kunnen we van boord. Helemaal top!
Hier hebben we echter totaal geen puf voor en de boot moet ook nodig uitgemest worden. Er moet veel gewassen worden want er zijn bijna geen droge of kotsvrije kleren te vinden! We doen lekker rustig aan en besteden hier onze middag aan en duiken vroeg ons bed in.
We hebben uiteindelijk over 200 mijl 28 uur gedaan. Keurige prestatie zou ik zeggen!

De volgende ochtend bij het ontbijt komt de Pjotter aan. Samen besluiten we om de zodiac service van de marina te gebruiken. Voor 10 dirham (1 euro ongeveer) kan een dinghy van de marina je naar de overkant brengen. Wij zitten namelijk aan de noordkant van de rivier in Sale. Aan de zuidkant is Rabat. Wij brengen de ochtend door in de Medina, de oude stad. Het is hier behoorlijk uitgestorven, maar wij denken dat dat komt door de Ramadan, die nu aan de gang is. Na de Medina gaan we naar de Kasbah, ook een oude wijk in een stad. We maken wat mooie foto's en kijken onze ogen uit in de nauwe straten en steegjes.

's Middags, tijdens het middagdutje van de kinderen gaan Sebas, Adam en ik een kijkje nemen in de Medina van Sale. Wow! Dat is veel, maar dan ook veel levendiger dan die van Rabat. Maar misschien komt dat omdat wij 's ochtends in Rabat waren. Het is er smal, druk, vies en lawaaiig. Overal worden dingen verkocht en je kan er van alles krijgen. De heerlijkste kruiden en vruchten, zoete broodjes (voor 's avonds want tijdens de ramadan mag een moslim overdag niet eten en drinken), maar ook heel veel kleding, schoenen en luiers per stuk! Het is zo bruisend en er is zo veel te zien dat je niet goed weet waar je moet kijken. Het is ook heel lastig te beschrijven hoe het er uit ziet, maar de foto's zullen denk ik wel helpen.
We hebben een uurtje rond gelopen en we waren veruit de enige toeristen. De mensen vinden het niet vervelend als we foto's maken, maar het kan ze ook niet veel schelen dat we er zijn, we worden totaal niet lastig gevallen door opdringerige verkopers e.d.
Er loopt een verscheidenheid aan mensen rond. Vrouwen zijn wel allemaal keurig gekleed met bedekte schouders en lange broeken, de mannen overigens ook, maar de een loopt in een kleurig Djelleba, de ander in een strak truitje en lage broek volgens de laatste mode en zonder hoofddoek en de volgende is weer bijna volledig gesluierd. En allemaal even vriendelijk en glimlachend!

's Avonds zijn we vlak bij de boot uit-eten gegaan. Ik had het Ramadan menu, heerlijk! Het werd Ramadan ontbijt genoemd omdat het de eerste maaltijd is die ze na een dag vasten weer eten. Het bestaat uit een ei, wat dadels en zoete koekjes, verse muntthee, een glas jus d'orange, een glas melk, een kom soep en wat brood. Heerlijk!
Één minpuntje is wel dat de eerste kakkerlakken gesignaleerd zijn. Ik had er tijdens het eten zelfs eentje op mijn voet. Ieuw, ieuw, ieuw. De regel is nu ook dat we niet meer met onze schoenen aan boord gaan en na aankomst aan boord eerst onze handen wassen. (en ik ook mijn voeten in dit geval)

Het is heel erg bijzonder om hier te zijn en ook wel wat ik ervan verwacht had. Ik hoop dat dit jullie een beetje een beeld geeft van Marokko en de foto's zullen ook wel helpen, maar het is te overweldigend en zo anders dan Nederland dat het moeilijk goed weer te geven is.

Ik heb nog geen idee wat we morgen gaan doen, maar er is hier volgens de Lonely-planet een mooie dierentuin, dus dat is misschien wel een goed idee.

I'll keep you posted!

Marokko!

Hallo allemaal,

Morgenavond/nacht steken wij waarschijnlijk over naar Marokko! Eindelijk, ik heb er onwijs veel zin in, zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen.

Ik weet niet precies hoe goed mijn internet is, dus ik zal nu alvast een beetje toelichten wat onze plannen zijn.

We willen eerst zo'n 2 weken gaan hoppen. We zullen vanwege de grote afstanden, minstens 100 mijl per keer, waarschijnlijk 4 steden met goede marina's aandoen. Dat zullen dan zijn 'Rabat', 'El Jadidia', 'Essaouira' en 'Agadir'. Rabat, El Jadida en Essouira zijn mooie en oude steden. Rabat is de hoofdstad dus daar verwacht ik veel van. Vanaf Rabat kunnen we ook uitstapjes doen naar bv. Cassablanca en Fés. Agadir is een redelijk toeristische stad, het is volgens mij de populairste badplaats onder de Europeanen in Marokko. Hier gaan we heen, omdat de boor daar goed kan liggen en we van daaruit een trip landinwaarts gaan maken. Hierbij zal het accent liggen op de woestijn, gaaf! Zie je het voor je, met de 4x4 ofroad naar een of andere plek om te overnachten, en dan een dagtochtje op een kameel? Ook zullen we 2 dagen Marrakesh aandoen. Dat schijnt een prachtige oude stad te zijn, met een bruisend plein en veel marktjes en eettentjes.

Dit zijn natuurlijk plannen onder voorbehoud, maar ik zal proberen zoveel mogelijk mijn posities bij te houden en te bloggen.

Zij die gaan zeilen en kamelen berijden groeten U!

Portimão en Olhão

31 augustus

Na een heerlijk weekje 'vakantie' in Portimão zijn we nu op weg naar Olhão. Het is kwart over drie 's middags. De kinderen slapen en ook Adam en Leonie doen even een dutje. IK zit in de kuip te bloggen en om me heen te kijken. Ik heb al een vliegende vis gezien al schrijvende zie ik ook dolfijnen!! Ze zwemmen in tegeovergestelde richting dus lang kon ik ze niet bewonderen. Maar het is een machgtig gevoel, als enige op de boot en dan wat dolfijnen, Rosa heerser van de zeven zeeën! Haha

Vorige week hebben we Elazabeth (een vriendin van Leonie, die een weekje op bezoek was afgezet in Vilamoura) Daarna zijn we naar Portimão gegaan voor een weekje rust. We zijn hier een weekje gebleven, heerlijk even niets. We zijn vrijwel elke dag naar het strand geweest (het water is na ronding van Cabo São Vincente zo'n 26 graden), we hebben een paar dorpjes bezocht, vreselijk toeristisch en verpest, typisch Algarve, maar wel een prima spot om een Ladiesnight te hebben en natuurlijk ook man's night. Adam en Leonie zijn ook nog een avondje uiteten geweest (ik had gekookt voor Mees, Pieter en mij, lekker pasta-tje). Ook hebben we lekker geklust aan de boot, zo is de watermaker eindelijk helemaal klaar en kunnen we 60 liter zoet water per uur produceren. Kortom een heerlijk weekje.

De Algarve hebben we inmiddels we gezien en afgevinkt. De kust is prachtig met z'n steile rotswanden en grotten, maar het is zeer toeristisch. Na de Algarve doen we nog een stukje Spanje, Andalusië en vervolgens gaan we op weg naar Marokko. We zijn allemaal wel toe aan een nieuw land. Vooral dat het niet meer Europa is, is gaaf, dan zijn we pas echt ver weg. Ook zijn we wel toen aan een nieuwe cultuur, andere gebruiken en bijzondere gewoontes. We zijn nu een beetje aan het plannen wat we willen doen en zien, maar waarschijnlijk leggen we de boot in een goed beveiligde haven en gaan we een paar dagen rondtrekken. We hebben er veel zin in en we kijken er naar uit.

1 september

Gistermiddag zijn we dus aangekomen in een soort waddengebied rondom Olhão. We liggen vlak naast Ilha da Culatra een heel klein eilandje van zand. Gister gingen we na het eten even het dorpje bekijken dat er ligt. Geniaal! Ze hebben ongeveer 3 straten die uit betonblokken bestaan, en voor de rest is er zand. De huisjes liggen op het zand, er zijn er paar cafétjes en een restaurantje en dat was het. We hebben heen over de 'hoofdstraat' gelopen en terug langs de andere kant van het dorp gewoon door het zand! De mensen leven hier alleen van de visvangst, overal liggen visnetten te drogen en in het kleine haventje liggen alleen maar vissersbootjes. De kinderen vonden het allemaal natuurlijk prachtig! 's Avonds geborreld met de Mjolner, bij ons aan boord. Vanavond gaan we voor de laatste keer met de Mjolner uiteten. Daarna zien we elkaar pas weer op de Canarische eilanden.

Vanochtend zijn we naar Olhão geweest. Eventjes 1,2 nM afgelegd in 15 minuutjes! 15 pk en harde bodem... Olhão is een mooie stad met een redelijk authentiek centrum, we hebben onder andere de vismarkt bezocht en onze ogen uitgekeken van alle vreemde en rare vissen en het sfeertje wat er heerst. We hebben hier weer het gevoel dat we in een ander land zijn, in plaats van in een zeer zonnig Schevenigen.

Het hoogtepunt van de dag. Mees zat tijdens de lunch zeer bedachtzaam naar het beleg te kijken totdat hij opeens de pindakaas, jam en appelstroop een rij zette en ze één voor één aanwijs en begeleide met 1..,2..,3! Wij klappen natuurlijk. En hij zette er nog eentje bij; '1,2,3,....4!' en zo ging het door tot 6 en toen lukte het niet meer. Maar het was een hele grote stap!

3 september

We zijn nu aangekomen in Vila Real de Santo Antonio, we hebben het dorpje nog niet bekeken, maar dat zullen we vanmiddag zeker doen. We hebben heerlijk gezeild en heel veel dolfijnen gezien!!! De kinderen worden nu wakker, dus foto's en video's volgen snel. In Vila Real zullen we een paar dagen blijven, dus lekker een paar dagen goed internetten!!

Heel veel liefs, zeerot rosa

Fluoriserende Dolfijnen

Ik heb mijn eerste nachtwacht erop zitten! Naja, niet alleen, samen met Leonie, want alleen kan ik nog niet. We voeren van Portanaar Peniche via Ilha de Berlengha... . We waren om 8 uur 's avonds vertrokken uit Porto voor een tocht van ongeveer 130 mijl. Om negen uur zijn we met wachtlopen begonnen. We doen drie uur op, drie uur af. Leonie en ik gingen eerst naar bed, dus wij deden 24.00-3.00 en 6.00-9.00. Nou is wachtlopen niet heel veel moeilijker dan overdag zeilen. Maar je moet ook nog de radar en de AIS (soort radar) in de gaten houden. Of je binnen of buiten zit elke twaalf minuten moet je 360 graden om je heen kijken of je geen visserboten of andere schepen ziet. En dat moet je serieus doen, anders vergroot je de kans op een aanvaring. En dan moet je ook nog eens proberen wakker te blijven.

Toen om twaalf uur onze wacht begon, was de lucht helemaal helder en kon je heel veel sterren zien. Ik herkende er zelfs een paar! Wat heel bijzonder was, was dat het water licht gaf... Eigenlijk is het plankton dat oplicht bij aanraking. Dat is heel erg mooi om te zien, net of er allemaal lampen onder de boot vastzitten. Leonie en ik waren kruiswoordpuzzels aan het maken toen we opeens een plons naast ons hoorden. Dolfijnen!!! Nou zie je 's nachts natuurlijk niet zo veel, maar door het oplichtende plankton zag je lichtgevende dolfijnen! En je zag ook de sporen die ze in het water maken, heel erg mooi en bijzonder.
Helaas waren ze heel snel weer weg. De wacht van 6 tot 9 vond ik vooral heel vermoeiend, ik viel steeds in slaap. Maar we zetten een wekker, zodat je elke twaalf minuten wakker wordt.

Ik vond het al met al best meevallen, ik was redelijk moe, maar dat kon ik bijslapen toen de kinderen hun middagdutje deden.

De ochtend van de'oversteek'zijn we aan gekomen in Ilha de Berlengha, een prachtig eiland dat bewoont wordt door meeuwen, hagedissen en ongeveer 25 mensen. En een boel toeristen natuurlijk! Het eiland is heel rotsachtig en de golven hebben een aantal grotten gemaakt in de kust, wij zijn dus uitgebreid op Dinghy-safari geweest en we zijn ook naar de vuurtoren gelopen. 's Middags hebben we de laatste zes mijl naar Peniche gevaren. Toen naar Cascais, en nu liggen wij in Lissabon!! wauw, het is mijn eerste hoofdstad op dezer reis. Lissabon is een mooie oude stad en morgen, als ik mijn vrije dag heb ga ik het winkelcentrum een verkennen!!

Verder heb ik niet zo veel inspiratie meer, dus hou ik het hierbij.

En voor alle nieuwe aankomende studenten: Heel veel succes op jullie nieuwe hoge school of universiteit. En alle andere scholieren en studenten die aan een nieuw jaar beginnen, zet hem op!!!

heel veel liefs.

Rosa

Portugal de Boemschizzel

Wij zijn om. Wij zijn fan. Wij vinden dit veel beter, mooier, gezelliger, warmer en relaxter dan Spanje. Waarom de pilot en de zeilers zo lyrisch zijn over Spanje en Portugal beschrijven als een gebied met maar twee stops, Porto en Lissabon, die eigenlijk ook de moeite nauwelijks waard zijn, is ons een raadsel.
Na Islas Cies zijn we naar Viano de Castello gevaren, zo’n dertig mijl verderop. We hebben heerlijk gezeild, we hadden mooie ruime wind 5-6 bft. en we surften van de golven af. We liepen gemiddeld zo’n 8 à 9 knoop en hadden uitschieters van ruim elf!! Castello is onze eerste Portugese haven! Zodra we de breakwather omvoeren kwam de hete landwind ons tegemoet, truien en vesten gingen uit, zomerjurkjes aan! Toen we goed vastlagen zijn we, samen met Pjotter en Mjolner ofcourse, het stadje gaan verkennen. Viano heeft een mooie kerk boven op een kerk en die hebben wij bezocht. We gingen met een treintje naar boven, dat vonden de kinderen natuurlijk helemaal tegek. Daarna hebben we de kinderen eten gegeven en in bed gestopt, vervolgens hebben wij met de zeven volwassenen een steigerbbq gehouden, heerlijk. De dag daarna ging Mjolner richting Leixos, maar wij wilden eerst nog wat zien van Portugal en we hadden gehoord dat er een natuurpark in de buurt was. Dus samen met de Pjotter hebben wij twee auto’s gehuurd en we hebben een tocht gemaakt door dit deel van Portugal, prachtig. Mooie oude dorpjes en bijzondere natuur. We zijn geëindigd bij een heetwaterbron met riviertje ernaast. Samen met de lokale bevolking hebben wij genoten van dit heerlijk zwemfestijn. Gister waren wij nog in Povoa de Varzim en vanmiddag zijn we, na een shop middagje, naar Leixos gegaan waar we ons verenigd hebben met Mjolner. Morgen gaan we naar Porto om wat Port te drinken en in te slaan!

Er was ook een verzoek om een beschrijving hoe mijn dag er ongeveer uit ziet en dat is lastig te beschrijven, elke dag is anders maar er zit wel enige regelmaat in. De kinderen worden ’s ochtends tussen hafl 8 en 8 wakker. Ik blijf lekker slapen tot ik wakker wordt gemaakt, meestal rond half 9 en dan gaan we ontbijten. Na het ontbijt, yoghut, pap, of witte bix, gaan we onszelf en de kinderen aankleden. Als we niet aan het zeilen zijn gaan we meestal naar het stadje, of het strand waar we wat gaan drinken in een cafeetje en met de kinderen gaan spelen in de speeltuin of aan het water. Ook halen we vers brood, want Spaans brood blijft maar 6 uur goed en dan wordt de korst al zacht. Na de lunch gaan de kinderen naar bed en hebben wij wat tijd voor onszelf. Soms gaan we dan ankerop en naar de volgende bestemming, maar meestal gaan we even bijslapen of lezen,. Rond 4 uur worden de kids weer wakker en dan gaan we nog even met ze rondrennen op de kant, zodat ze hun energie kwijt kunnen. Of we knutselen, duplo-en of lezen voor aan boord. Na het avondeten gaan de kinderen rond 8 uur, half negen naar bed. Dit is de streeftijd, dat wordt wel eens wat later. Als de kinderen slapen kunnen wij doen waar we zin in hebben. Filmpje kijken, lezen, borrelen met babyfoon of, wanneer Adam en Leonie bijvoorbeeld een vrije avond hebben, uiteten.

En nog even uitlegje wie wie is, want dat was niet helmaal duidelijk: Adam en Leonie zijn van de Elena, met hun vaar ik dus mee. Mees (2) en Pieter (1) zijn hun kinderen. Rhiannon en Sebastiaan van de Pjotter hebben Emma (3) en Macsen (1) als kinderen. Sophia (4) is de dochter van Luise en Jeroen van de Mjolner. De blogs van deze schepen is te vinden onder mijn links. Nu ga ik weer genieten van het zonnetje! Heel veel liefs en tot spreeks..

(G)één huilende pelgrims, nieuwe vlechtjes en een wijnfestival

Op dinsdag 28 juli kregen Adam, Leonie en ik een middagje vrijaf om Santiago de Compostela te bezoeken. De ouders van Adam pasten op. Om een uurtje of twee pakten we vanaf VilaGarcia naar Santiago. Toen we daar waren hebben we een wandeling door de stad gemaakt. Santiago is een heel mooie oude stad met veel kleine straatje en heel veel toeristen winkels. Want Santiago de Compostela is een waar pelgrimsoord. Vanuit heel Europa wandelen en fietsen mensen naar deze stad, want in de kathedraal liggen relieken van James (of in het Nederlands Jackob) een van de apostelen. Je moet minstens 100 km wandelen of 200 km fietsen om je oorkonde te behalen. Mensen trekken weken/maanden uit voor lange reis. Dus je zou verwachten dat wanneer je eenmaal de heuvel oploopt en je op het plein met de kathedraal komt je opgelucht, blij, trots, misschien wel gedesillusioneerd zou zijn. Ik zou zo blij zijn dat ik het volbracht heb dat ik in janken zou uitbarsten. Toch? Adam en Leonie dachten er ook zo over, dus we besloten dat we opzoek zouden gaan naar huilende pelgrims. Dat viel dus wel even tegen... We hebben niet een iemand gezien die in huilen uitbarstte. Het eerste wat de mensen doen als ze de kerk zien is hun camera pakken. Dan vlug een rondje door de kerk en dan wat eten of drinken in een peperduur toeristisch tentje. Dat viel ons wel een beetje tegen.

Opgegeven moment zagen we een groepje van 4 leuke Nederlandse jongens, die dit duidelijk voor een vakantie gefietst hadden. Toen we wat later een stukje verder liepen zagen we een van die jongens op de grond zitten met een mobieltje aan zijn oor en vanaf onze plek leek het echt alsof hij huilde!! Yes, we hadden eindelijk onze huilende pelgrim!

Nadat we de volledige stad verkend hadden en we een paar heerlijke wijntjes hadden gedronken zijn we naar het park gegaan en zoals overal waar wij komen was er kermis. We liepen langs een paar vrouwen die haren aan het invlechten waren en Leonie vond het wel een slim idee om ook haar haren in te laten vlechten, dat is handig lekker geen haren in je gezicht. Ik stond toe te kijken hoe Leonie gepijnigd werd en toen zei die vrouw dat ze mijn haar ook wel opnieuw wilde doen, prima. Dus ik ging zitten en zij knipt de elastiekjes los. Vervolgens gaat ze de oude vlechtjes, die na een maand al behoorlijk pluisden en los zaten, uithalen. Van te voren had ik bedacht dat als ik ze ging uithalen dat zelf of door Leonie te laten doen en dan rustig plukje voor plukje met m'n vingers. Maar nee hoor, ze pakt een kam en kamt mijn haar gewoon los! Ik dacht echt dat ik dood ging! Ze trok zo hard dat ik van mijn kruk afviel en ik ben denk ik wel een halve kilo lichter door al dat haar dat ze eruit trok... Vervolgens heeft ze nieuwe vlechtjes gemaakt en dat deed ze toch een stuk hardhandiger dan toen Linda mijn haar vlechtte. Maar het is wel heel mooi en strak geworden en ik heb nu 18 vlechtjes, drie meer dan eerst.

Nu liggen we in Cambados waar het, je raadt het al, feest is! En niet zomaar een feest, nee het is een wijnfeest! Want de lekkerste wijn uit Spanje komt hier vandaan, Riveira en Albariño.

Wat moet je je voorstellen bij een wijnfestival vraag je je af? Nou ongeveer 75 verschillende standjes waar je wijn kan kopen, veel gezellige mensen en veel lekkere muziek. En natuurlijk een hele grote kermis. We besluiten om een Ladies night te houden. Rond half twaalf varen Leonie, Luise en Rhiannon en ik naar de kant. We drinken heel veel hele lekkere wijn, (verspreidt over de hele dag een glas of negen/tien) we gaan in een aantal attracties, we laten ons een hoed aansmeren door een Spanjool en we hebben een aantal gesprekjes in half engels/duits/spaans met aangeschoten mannen. Dat was kortom een top avond! Ik stel voor om in Edam ook een wijnfestival te gaan houden.

Momenteel zijn we in Baiona, zo'n beetje de laatste stad voor Portugal.. Gister lagen we op de Islas Cíes, een eiland voor de kust van spanje. Een gigantisch wit strand met helder blauw water en prachtige ondergaande zon! en, zoals zij claimen het mooiste strand van spanje! Op het eiland bevindt zich ook een camping met heel veel hippie achtig mensen, echt super! Dus als ik volgend jaar een rondreis door Europa ga maken en in spanje ben ga ik hier zeker feesten. wie gaat er mee??
We waren ook op Isla Ons, ook heel mooi maar rustiger met minder toeristen, maar meer meeuwen.
ook noemenswaardig, ik heb de eerste dolfijnen gezien!ze kwamen ons verwelkomen, toen wij een paar dagen gelden in een anker baaritje lagen. We konden ze van heel dichtbij bewonderen, erg leuk!

Nou dit was waren wel zo ongeveer mijn belevenissen hier inSpanje!

Foto's bij deze verhalen volgen nog, maar dan moet ik ze eerst uizoeken en selecteren.

Liefs,

Rosa
P.S. ik lees al jullie reacties, maar ik heb geen tijd om ze allemaal te beantworden.
in mijn eerstvolgende blog zal ik toelichten wie wie is en een beschrijving geven van mijn dag.

Ría de Arosa

We zijn aangeland in Ría de Arosa, een hele grote ria met heerlijk vlak water, net het Markermeer! De ouders van Adam zijn aan boord, en dat is heel gezellig. Voor de zeilers onder ons, ik ben kaap Finisterre gerond! Weliswaar op de motor, er was totaal geen wind, maar toch. Voor degene die niet weten wat Kaap Finisterre is, het is een mijlpaal in de zeilerswereld, het betekend dat je vanaf nu op het zuiden afkoerst in plaats van richting het Westen. In het gelijk namige plaatsje zijn we voor anker gegaan om vanuit daar naar de kaap toe te lopen. Doen we eventjes dachten we. Nou dat viel dus mooi tegen! Het was toch best wel steil en er was geen voetpad. Toen besloten we maar te liften en we kregen vrijwel meteen een lift, zowel naar boven als naar beneden.

Van Finisterre zijn we naar Ría de Muros gegaan, we konden een klein stukje zeilen op de parasailor maar toen viel de wind weg.

In Muros hebben we een hele leuke Ladies night gehad! Op een doordeweekse dinsdag avond vertrokken wij in volledig zeilpak in de stromende regen naar de kant. We vonden een heel gezellig barretje waar het behoorlijk druk was en die om 2.30 nog lang niet van bleek dicht te gaan. Terug bij sammie (de dinghy) bleek het vloed te zijn en dat onze lijn inmiddels ver onder water stond. Zeer komisch natuurlijk! Louise trok meteen haar schoenen uit en liep de spekgladde slipway op om sammie los te maken, maar de boot lag zo diep dat ze eerst der broek uit moest trekken voor ze Sammie helemaal los kon krijgen! Goed gedaan Louise!

Op 23 juli vertrokken we naar Ría de Arosa gegaan. Het was mooi weer met goede wind dus we hadden alle drie zin om de zeilen te hijsen. Helaas begaf het roer het (de borgbout van de stuurram was losgetrild), waardoor we ineens alleen nog maar rondjes konden varen. Gelukkig waren we nog niet aan het zeilen. Adam kon snel de noodhelmstok installeren waardoor we verder konden. Hierdoor konden we helaas niet zeilen omdat het zeer zwaar sturen was. En door al dat geslinger werd Mees zeeziek. Heel erg zielig, hij moest heel veel overgeven. Even later, nog steeds op het water constateerde Adam dat Sammie was verdwenen! Weer een tegenslag...

In Santa Uxia de Reveira sprak Adam iemand van de kustwacht en vertelde hem dat we onze dinghy kwijt waren en als ze er vonden dat die misschien wel van ons was.

Een paar uur later bleek dat onze dinghy gevonden was! Maar toen Leonie de volgende dag met Peter (Adams vader) de dinghy ging op halen in Porto do Son bleek dat we 406,00 euro moesten betalen! Die komt om dat het uur tarief van de kustwacht 350 euro is + btw!! Dat viel flink tegen.

Het lijkt wel of er overal in Spanje feest is, overal waar wij komen is er vuurwerk. Dat stelt hier niet zoveel voor, alleen maar een hele harde knal, zonder mooie kleuren ofzo. Maar het houd wel de kinderen wakker en ik schrik me elke keer rot. En overal waar wij komen zijn er optredens van bands en harde muziek die tot die in de nacht doorgaat. Helaas is de Spaanse muziek niet zo geweldig, een soort Jan Smit...

Gelukkig is het ook eindelijk mooi weer geworden! We kunnen nu al 4 dagen gewoon naar buiten en naar de speeltuin in rokjes en korte broeken, zonder ons te moeten afvragen of we regenjassen mee moeten. Het echte Spanje gevoel komt nu wel boven...

Er staan nu ook eindelijk foto's op de site! Het heeft even geduurd omdat er zulke slechte verbindingen zijn hier in Spanje.

Binnenkort zetten wij koers naar Portugal, op naar Porto en Lissabon!

We will keep in touch!

Rosa