We zijn aangeland in Ría de Arosa, een hele grote ria met heerlijk vlak water, net het Markermeer! De ouders van Adam zijn aan boord, en dat is heel gezellig. Voor de zeilers onder ons, ik ben kaap Finisterre gerond! Weliswaar op de motor, er was totaal geen wind, maar toch. Voor degene die niet weten wat Kaap Finisterre is, het is een mijlpaal in de zeilerswereld, het betekend dat je vanaf nu op het zuiden afkoerst in plaats van richting het Westen. In het gelijk namige plaatsje zijn we voor anker gegaan om vanuit daar naar de kaap toe te lopen. Doen we eventjes dachten we. Nou dat viel dus mooi tegen! Het was toch best wel steil en er was geen voetpad. Toen besloten we maar te liften en we kregen vrijwel meteen een lift, zowel naar boven als naar beneden.

Van Finisterre zijn we naar Ría de Muros gegaan, we konden een klein stukje zeilen op de parasailor maar toen viel de wind weg.

In Muros hebben we een hele leuke Ladies night gehad! Op een doordeweekse dinsdag avond vertrokken wij in volledig zeilpak in de stromende regen naar de kant. We vonden een heel gezellig barretje waar het behoorlijk druk was en die om 2.30 nog lang niet van bleek dicht te gaan. Terug bij sammie (de dinghy) bleek het vloed te zijn en dat onze lijn inmiddels ver onder water stond. Zeer komisch natuurlijk! Louise trok meteen haar schoenen uit en liep de spekgladde slipway op om sammie los te maken, maar de boot lag zo diep dat ze eerst der broek uit moest trekken voor ze Sammie helemaal los kon krijgen! Goed gedaan Louise!

Op 23 juli vertrokken we naar Ría de Arosa gegaan. Het was mooi weer met goede wind dus we hadden alle drie zin om de zeilen te hijsen. Helaas begaf het roer het (de borgbout van de stuurram was losgetrild), waardoor we ineens alleen nog maar rondjes konden varen. Gelukkig waren we nog niet aan het zeilen. Adam kon snel de noodhelmstok installeren waardoor we verder konden. Hierdoor konden we helaas niet zeilen omdat het zeer zwaar sturen was. En door al dat geslinger werd Mees zeeziek. Heel erg zielig, hij moest heel veel overgeven. Even later, nog steeds op het water constateerde Adam dat Sammie was verdwenen! Weer een tegenslag...

In Santa Uxia de Reveira sprak Adam iemand van de kustwacht en vertelde hem dat we onze dinghy kwijt waren en als ze er vonden dat die misschien wel van ons was.

Een paar uur later bleek dat onze dinghy gevonden was! Maar toen Leonie de volgende dag met Peter (Adams vader) de dinghy ging op halen in Porto do Son bleek dat we 406,00 euro moesten betalen! Die komt om dat het uur tarief van de kustwacht 350 euro is + btw!! Dat viel flink tegen.

Het lijkt wel of er overal in Spanje feest is, overal waar wij komen is er vuurwerk. Dat stelt hier niet zoveel voor, alleen maar een hele harde knal, zonder mooie kleuren ofzo. Maar het houd wel de kinderen wakker en ik schrik me elke keer rot. En overal waar wij komen zijn er optredens van bands en harde muziek die tot die in de nacht doorgaat. Helaas is de Spaanse muziek niet zo geweldig, een soort Jan Smit...

Gelukkig is het ook eindelijk mooi weer geworden! We kunnen nu al 4 dagen gewoon naar buiten en naar de speeltuin in rokjes en korte broeken, zonder ons te moeten afvragen of we regenjassen mee moeten. Het echte Spanje gevoel komt nu wel boven...

Er staan nu ook eindelijk foto's op de site! Het heeft even geduurd omdat er zulke slechte verbindingen zijn hier in Spanje.

Binnenkort zetten wij koers naar Portugal, op naar Porto en Lissabon!

We will keep in touch!

Rosa